απ την πανσέληνο

περνά το μονοπάτι

σπαρμένο με λέξεις και νότες

που τελειώνει στον ουρανό

των χαμένων στη βροχή

νοσταλγιών

κόβω τα μαλλιά μου κοντά

κοιτάζω ξανά την ώρα

κατεδαφίζω αναμνήσεις

αφήνω κραγιόν σε ατελείωτα τσιγάρα

γυρίζω να δω τη βροχή

σα να μην ήταν όλα στο μυαλό μου

σα να υπάρχει ακόμα κάτι

που έχει σημασία

όταν λείπει

είναι που τρέχει

σαν τρελός στη βροχή

να σβήσει τα μάτια

τα δάχτυλα

τις μυθικές της ατέλειες

απ’ το φλεγόμενο μυαλό του

έπρεπε να κλειστώ στη μοναξιά

έπρεπε να μείνω μόνος

οδυνηρά δεμένος

με τον τελευταίο παλμό της φωνής της

από φόβο μήπως

μια καινούρια λέξη

ερχόταν να διαρρήξει

το κουτί της σιωπής

όπου με κάποιο αρμονικό κλειδί

είχα βρει

για μια στιγμή μόνο

την τονικότητα της ευτυχίας

have read every word. the nice and the odd. have to drown the untold.

all absurd. after all. no hope. just beauty.

no meaning either. just ether.

but if there is one.

is walking on ice.

and see in his eyes.

the year
i will see
into your eyes

σκοτώνοντας τον χρόνο, ο χρόνος με σκοτώνει.
ακούω Coil. ονειρεύομαι όταν οι άλλοι χορεύουν.
με μαύρους κύκλους, βλέπω μπλε ταινίες.
γράφω τα λόγια που δε μου 'πες.
σ' αυτές τις περίεργες διακοπές. αδιάκοπης ενσυναίσθησης.