σ’ ένα άχρονο όνειρο.

τα δάχτυλά μας ήταν πλεγμένα, όταν μου είπες “χρόνια πολλά”. “ελπίζω πως όχι”, απάντησα, όχι τουλάχιστον πέρα από το όριο που έθεσε ο Ερνέστο. και ο νους μου πήγε στον άλλο Ερνέστο, αυτόν χωρίς όρια. κι έπειτα στον Andrei και τον Andrew, και όλους αυτούς που ζήσανε για να λησμονούμε τη σκληράδα της ζωής και την Απώλεια του Έρωτα. για να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά η ομορφιά είναι παντού. και κάπως έτσι ο Albert και o Albert μου θύμισαν ότι θα είμαι πάντα ο ξένος και η κόρη μου, όλοι μου οι έρωτες, θα αρχίζουν πάντα από Α και Ε.

σ’ένα άχρονο όνειρο, στην πιο ωραία μας ταινία.